Ongeveer ¼ van alle patiënten met chronische inflammatoire darmaandoeningen (CVD) worden gediagnosticeerd in de kindertijd en adolescentie. Jaarlijks worden 800-1400 nieuwe gevallen van de ziekte geregistreerd. Artsen schrijven vaak een agressieve behandeling voor die de kwaliteit van leven van kinderen schaadt.
Welke symptomen ervaren kinderen in hun beginfase?
Jonge patiënten ervaren aanhoudende diarree, buikpijn en medicatie. Kinderen ontwikkelen vaker een ernstigere darmontsteking en spijsverteringsstoornissen dan volwassenen.
Chronische inflammatoire darmaandoeningen beïnvloeden de kwaliteit van leven van kinderen aanzienlijk.
Vooral adolescenten hebben een laag zelfbeeld en zijn bang voor sociaal isolement vanwege onaangename symptomen. Frequente diarree, buikpijn en indigestie zijn de meest voorkomende tekenen van een ontstoken darm.
Zieke kinderen zijn fysiek zwakker dan hun leeftijdsgenoten en hebben voortdurend last van vermoeidheid. Een ziekte kan een negatief effect hebben op mentale vermogens. Vanwege psychische stoornissen veranderen de levensvooruitzichten voortdurend.
Volgens het ministerie van Volksgezondheid wordt de ziekte vaak in een laat stadium vastgesteld bij kinderen en adolescenten. In het geval van vroegtijdige detectie van pathologie, neemt het risico op verminderde ontwikkeling van botten, psyche en spieren toe.
Hoe moeten kinderen worden behandeld?
Een professionele samenleving vereist dat een multidisciplinair team van specialisten voor kinderen en adolescenten zorgt. Het moet bestaan uit artsen, verpleegkundigen, psychologen en voedingsdeskundigen.
Het kortetermijndoel van medicamenteuze therapie is om de symptomen te verbeteren. Het is belangrijk dat kinderen kunnen terugkeren naar het dagelijkse ritme van het leven.
Doel op middellange en lange termijn is remissie - de genezing van het ontstoken slijmvlies van het maagdarmkanaal.
Waarom is de behandeling anders voor volwassenen en kinderen?
Manifestaties van inflammatoire darmaandoeningen variëren aanzienlijk tussen kinderen en volwassenen. Van 10 tot 30% van de jonge patiënten heeft groeiachterstand en mentale retardatie.
Aanbevelingen voor behandeling variëren per leeftijdsgroep. Recente onderzoekers hebben belangrijke tips samengevat in een Amerikaans review-artikel.
Vooral bij kinderen en adolescenten die lijden aan de ziekte van Crohn verschijnen, samen met darmsymptomen, groeiachterstand of puberteit.
Wanneer de diagnose wordt gesteld, is het maagdarmkanaal bij jonge patiënten vaker ontstoken. Ook vordert de ziekte veel sneller dan bij volwassenen.
Een ander verschil houdt verband met familiegeschiedenis. Bij kinderen is de meest voorkomende oorzaak van de ziekte genetische aandoeningen. Als het de ziekte van Crohn is, van welke ernst dan ook, worden maaltijden op jonge leeftijd gedurende 6-8 weken via een buis voorgeschreven. Na gedeeltelijke klinische voeding wordt medicamenteuze therapie met aminosalicylaten voorgeschreven.
Andere geneesmiddelen - infliximab - worden voorgeschreven voor middelmatige en hoge ziekteactiviteit. Behandeling met TNF-alfablokkers is echter geen alternatief voor volwassen patiënten.
Medicamenteuze therapie bij kinderen gaat door tot het einde van de puberteit. Volwassenen met de ziekte van Crohn wordt geadviseerd niet te roken, maar medicijnen worden niet in alle gevallen getoond. Het gebruik van thiopurines om de remissie bij inflammatoire darmaandoeningen te behouden, heeft een veel hogere prioriteit bij kinderen en adolescenten.
Methylprednisolon wordt gebruikt voor de behandeling van ernstige acute colitis ulcerosa bij kinderen en adolescenten. TNF-α-blokkers (infliximab) zijn een ondersteunende behandelingsoptie voor patiënten zonder reactie op thiopurine.
Kinderen en adolescenten met IBD lopen een verhoogd risico op psychosociale problemen en geestesziekten.
Dit kan een negatieve invloed hebben op het schoolbezoek, onderwijs, vrije tijd en kwaliteit van leven.
Case studies tonen aan dat 25-40% van de jonge patiënten tekenen van klinische depressie hebben. Kinderen hebben veel langere en grondiger zorg nodig dan volwassenen.
Voorheen speelden de arts en het identificeren van de ziekte een cruciale rol in het herstel van het kind. Ouders mogen de symptomen van vermoeidheid, indigestie of diarree niet negeren, omdat dit gepaard gaat met complicaties.
